دل من

دل من روزگاریست که ترانه جنون را از بر نموده و به دست باد سپرده است . بارها گفته ام که دلم نیاز به یک درخت دارد . دلم نیاز به یک آه از ته دیافراگم وجودم دارد . این روزها ترانه دلم سکوت است و لبخند و آتش . راستی چه پارادوکس عجیبی ! دلم در انسداد و حیرت وامانده و هیچ کس ... هیچ کس نمی تواند به دلم کمی رحم کند و مرا از گرداب بینهایت رها نماید ... به راستی من هم به دنبال کسی نیستم ... همیشه آموخته ام به خویش گوش فرادهم و صدای خویش را بشنوم .. قلب من تهی ست ... کاش می رفتم به اعماق یک جنگل که دو تا کلبه جنگلی پیر در آنجا خانه دارد و تا ابدیت در آن ساکن می شدم ... تا زمانی که ذهنم سیالی خویش را و فراموش می کرد و من به تردیدهای خویش پایان می دادم و یا انتهای یک پرتگاه که سالها به عمق دره زل می زدم و باد مرا نوازش می کرد و دل افسرده ام به ته دره سقوط می نمود .. زندگی را ذره ذره می خواهم